Μέσα σ’ έναν κόσμο που συνεχώς οδεύει στον θάνατο, έχοντας ενταφιάσει την ελπίδα τόσο βαθιά που να μην μπορεί να την δει. Άνθρωποι καθημερινά καταφεύγουν στις εξαρτήσεις κάθε
μορφής, οικογένειες διαλύονται κι η χαρά έχει σβήσει. Ψάχνουμε αφορμές έστω και λίγο να δείξουμε ότι όλα μας πάνε καλά, ότι ήμαστε καλά, αλλά μέσα μας έχουμε μια πληγή που αιμορραγεί. Η απελπισία και η απόγνωση αρχίζουν να καταλαμβάνουν την ζωή μας.
Υπάρχει άραγε ελπίδα, μπορεί ν’ αλλάξει η ζωή μας. Όχι ως ένα ιδεολόγημα, ούτε ως μια άλλη πρόταση. Ο νεκρός άνθρωπος δεν θέλει τρόπους και μέσα, αλλά ζωή για να ζήσει. Αυτό προσφέρει η εκκλησία στον κόσμο, στον άνθρωπο που μισοπεθαμένος προσπαθεί ν’ ανανήψει, μια εμπειρία ζωής. Μέσα στα προβλήματα, στ’ αδιέξοδα που ορθώνονται, στον πόνο, στην θλίψη, δεν επιχειρεί ν’ αλλάξει την πραγματικότητα, να του βρει λύσεις για να μην πονά, να μην έχει προβλήματα, αλλά να τον συνδέσει με τον Χριστό, μέσα σ’ αυτήν την σχέση ζωοποιείται ο άνθρωπος, όλα όσα τον απασχολούν, υπό το πρίσμα του Χριστού βλέπονται διαφορετικά. Κι έτσι ο άνθρωπος αποκτά μια άλλη στάση ζωής.
Η εκκλησία δεν ανεβάζει ηθικά τον άνθρωπο, ούτε τον τελειοποιεί, όπως αντιλαμβάνεται η τελειομανής κοινωνία μας, αλλά τον ανακαινίζει εν Χριστώ, γίνεται ένας θεωμένος άνθρωπος, θεός κατά χάριν. Φτάνει στον καθ’ ομοίωσιν που είναι ο προορισμό του, διότι χωρίς αυτήν την σχέση με τον Θεό, όσο καλό κι αν είναι δεν παύει να πεθαίνει και κάθε αρετή να καταντά θανατηφόρο δηλητήριο του εγωισμού του.
Έτσι σ’ έναν νεκρό κόσμο έρχεται η εκκλησία και δίνει ζωή. Μια πραγματική Ζωής, ως εμπειρία Χριστού. Κι αυτή η ολοκληρωμένη ζωή λέγεται ορθή αντίληψη και στάση μέσα στον κόσμο. Μια ορθή δόξα για την ζωή, τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικότερα. Υπάρχει η πληρότητα κι παράλληλα η δυνατότητα ν΄ αγαπήσει ολοκληρωμένα ο άνθρωπος. Μια ακεραιότητα ζωής, αυτό άλλωστε σημαίνει σωτηρία, σημαίνει ολοκλήρωση, ένωση. Όχι μια ατομική επίτευξη, ότι σώθηκα από κάτι που κινδύνευα, αλλά μια ολοκλήρωση τόσο στην σχέση μου με τον Θεό, όσο και με κάθε άνθρωπο που συναναστρέφομαι.
Γι’ αυτό και ορθοδοξία δεν σημαίνει απλά αληθινή πίστη, αλλά ολοκλήρωση ζωής. Πραγματικής κοινωνίας με τον Θεό, αληθινής αγάπης με τον άλλον. Κάθε δόγμα, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, αλλά μια εμπειρία ζωής. Τα τρία Πρόσωπα υπάρχουν αγαπητικά και ισότιμα κι αυτή η σχέση αποκαλύπτεται εν Χριστώ μέσα στον κόσμο, ως Σαρκωθείς Λόγος και βιώνεται ως φανέρωση, κατά την Πεντηκοστή, αυτό σημαίνει εκκλησία, η σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος που γίνεται πρότυπο σχέση και κοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο Θεός που έγινε Άνθρωπος, παραμένοντας ταυτόχρονα τέλειος Θεός και Άνθρωπος στον Ίδιο Πρόσωπο του Χριστού, συνεπάγεται ότι κάθε άνθρωπος είναι άξιος αγάπης και τιμής, μονό και μόνο, διότι ο Θεός δέχτηκε να λάβει την ανθρώπινη σάρκα του. Γι’ αυτό και είναι μοναδικά κι ανεπανάληπτο Πρόσωπο, όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.
Αυτή η ολοκληρωμένη βιωτή χαρίζεται στον κόσμο κι εκφράζεται από την εκκλησία. Που έχει έναν σκοπό και ένα στόχο να αναζωογονεί τον άνθρωπο. Ο Χριστός προσφέρει και προσφέρεται, δίνει το Σώμα και το Αίμα του για να ζήσει ο κόσμος κι ο άνθρωπος προσέρχεται συνεχώς κάνει μετάγγιση αίματος ζωής αιωνίου και ζει από το Ποτήριο της Ζωής, την Θεία Κοινωνία. Κι όταν πέσει στα δίκτυα της αμαρτίας, όταν πληγώσει την σχέση του με τον Θεό, έρχεται Εκείνος και τον σκεπάζει με το επιτραχήλιο του πνευματικού και του δίνει ξανά ζωή, μετοχή στην Θεία Ευχαριστία.
Τι έχει να πει η εκκλησία στον κόσμο της απελπισίας, τι να καταγγείλει, δυο λέξεις, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», αυτή είναι η νίκη της, ο θάνατος έπαψε όταν ο Χριστός εξήλθε από το μνήμα, ο άνθρωπος της αμαρτίας λυτρώθηκε στο κενό μνημείο, γι’ αυτό ότι κι αν έχει κάνει, όσο κάτω κι αν έχει πέσει, αποτελεί το Αναστάσιμο Σώμα του Χριστού κι όταν το βιώσει αυτό καταλαβαίνει πόσο ιερός είναι και τι τιμή του προσφέρεται με το γεγονός ότι ο Θεός έλαβε το Σώμα του για να τον συναντήσει. Άλλωστε η αμαρτία είναι το νόημα της ζωής που λείπει, η αξία που ψάχνουμε να βρούμε, αφού έχουμε χάσει τον Χριστό που μας δίνει αξία.
Κι όλα αυτά τα έγραψα, με μια βαθιά αίσθηση ανάγκης και πόνου. Να ζητήσω συγνώμη, απ’ όλους τους ανθρώπους που αυτόν τον καιρό γίνονται θεατές επιστολών- επιθέσεων προς τον επίσκοπο, και τα πρόσωπα και δη της τοπικής μας εκκλησίας, κατηγορώντας τους ως αιρετικούς, οικουμενιστές κ.α. Που σίγουρα μέσα τους θα έχουν πει, να αυτά κάνουν οι άνθρωποι της εκκλησίας. Όχι δεν είναι έτσι, εκκλησία είναι κι αυτοί, το Σώμα του Χριστού, τιμά και το δικό τους, είναι μέλη της εκκλησίας. Όλος ο κόσμος αποτελεί την εκκλησία. Κι ας νομίζουν ότι δεν είναι της εκκλησία επειδή δεν πηγαίνουν.
Απλώς η εκκλησία, διακονείται από ανθρώπους, είναι τέλεια ως Σώμα Χριστού, ως βιωμένη αλήθεια, όμως έχει και το ανθρώπινο στοιχείο. Αυτή είναι η δωρεά του Χριστού, ξέρει τον φόβο μας, την τελειομανίας μας, γι’ αυτό και χάρισε στην εκκλησία και ανθρώπους κι όχι αγγέλους. Με πάθη κι αδυναμίες, που ο ένας να βοηθά και να συμπληρώνει τον άλλον κι τ’ αντίστροφο.
Γι’ αυτό και δεν εκφράζεται μέσα στα σχίσματα. Δεν αναπαύεται εκεί ο Χριστός. Όταν το εγώ μπει μπροστά κι αντί να ζητήσει αυτήν την ακεραιότητα, ως ατελές και ανίκανο να επιβιώσει στην μοναξιά του, παρά μονάχα στην κοινωνία με το εσύ, τον άλλον δηλαδή, επιχειρεί να καταστήσει τον άνθρωπο σωτήρα του Χριστού. Ο ανολοκλήρωτος να σώσει το ακέραιο, ζωηφόρο Σώμα του Χριστού την εκκλησία
Η εκκλησία πορεύεται και συνεχίζει να δίνει ζωή στον κόσμο. Ν’ ανασταίνει του ανθρώπους, κουνώντας τους το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Με τους επισκόπους, τους ιερείς, τους διακόνους, τους μοναχούς και τις μοναχές, με τον λαό της πάνω απ’ όλα. Όλοι μαζί, χωρίς να σηκώνουμε μπαϊράκι, όχι απλά διαφορετικοί, αλλά έτεροι, πρόσωπα ξεχωριστά, μοναδικά κι ανεπανάληπτα, μέσα σ’ αυτήν κάτω από τ’ ωμόφορο του επισκόπου. Ότι κάνω δεν μου ανήκει, αλλά είναι της εκκλησία, σ’ αυτήν χρωστάμε τα πάντα, την ίδια την ζωή. Ξέρω την ατέλεια μου γι’ αυτό καταφεύγω στην εκκλησία που φανερώνει τον Τέλειο Χριστό. Με φοβίζει το εγώ μου, η μοναξιά μου, έτσι τρέχω στην κοινωνία της εκκλησίας, στην αγκάλη του επισκόπου μαζί με τον αδελφό μου, έρχομαι πιο κοντά και τότε σιγά-σιγά μπορώ να τον αγαπήσω να βγω από τον εαυτό μου.
Αυτή είναι η δύναμη της εκκλησία, όχι η κατανάλωση κι ανάλωση της σ’ επιστολές, σ’ επιθέσεις. Την Ανάσταση του Χριστού να φανερώσει μέσα στον κόσμο της φθοράς και του θανάτου. Το δύσκολο δεν είναι να γνωρίζω την αλήθεια, αλλά να την μεταδώσω στο άλλον, να την ζωγραφίσω στο πρόσωπο μου, να γίνω ο Φίλιππος του άλλου και σαν Ναθαναήλ όταν με ρωτήσει τι είναι Χριστός, να του πω έλα να δεις. Ορθοδοξία είναι ο δρόμος που καλείσαι να δώσεις στον άλλον για να συναντήσει Τον Χριστό. Αφού τον έχεις βρει πρώτα εσύ.
Γεώργιος Τρυφωνόπουλος
Θεολόγος
Αμύνταιο, 53200
6987221930
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.