«ΝΑΧΕΤΕ Σταυρὸ στὸ μέτωπο, γιὰ νὰ σᾶς γνωρίσουν, ὅτι εἶσθε χριστιανοί», ἔλεγε ὁἅγιος Κοσμᾶς, τὴν εὐχή του νἄχουμε. Αὐτὸν τὸν λόγο του τὸν παρέλαβαν καὶτὸν ἐφάρμοσαν οἱχριστιανὲς κυρίως γυναῖκες. Κι ὅταν ἦταν ἀκόμη στὴν παιδικὴἡλικία, τὰμεγαλείτερα κορίτσια ἔφτιαχναν μὲεἰδικὴτεχνικὴκαὶπόνο κανονικὸΣταυρὸστὸμέτωπο ἢστὸν καρπὸτῶν χεριῶν σχηματίζοντας τὴν χρονολογία γεννήσεως καὶτὰἀρχικὰτοῦὀνόματος τῶν μικρότερων. Ὑπάρχουν ἀκόμη στὰχωριά μας γυναῖκες σὲγεροντικὴπλέον ἡλικία ποὺἔχουν Σταυρὸστὸμέτωπο ἢστὰχέρια τους ἄσβυστο καὶἱερὸσημάδεμα ἀπὸτὴν παιδική τους ἡλικία. ὉΣταυρὸς αὐτὸς ἀπηχεῖτὰλόγια τοῦἁγίου Κοσμᾶἀκόμη ὡς τὶς μέρες μας.
ὉΣταυρὸς τοῦἁγίου Κοσμᾶστὸμέτωπο μπορεῖνὰἀπηχῆἀκόμη καὶτὸσημάδεμα ἐπὶτῶν μετώπων, ποὺλέγει ὁπροφήτης Ἰεζεκιὴλ 9,4-6. Ὁρίζει ὁΚύριος διὰτοῦπροφήτου, νὰσημαδευτοῦν στὰμέτωπά τους οἱἄνδρες, ποὺστενάζουν καὶὠδυνῶνται ἀπὸτὶς ἀνομίες, ποὺγίνονται στὴν Ἱερουσαλήμ, ὥστε ἐρχόμενος ὁἐκδικητὴς νὰἐξαλείψη τοὺς πάντες, ἀλλὰνὰμὴν πλησιάση τοὺς σημαδεμένους.
Ὁἀπώτερος λόγος καὶσκοπὸς γιὰτὸν ὁποῖο συνιστοῦσε ὁἅγιος νἄχουν Σταυρὸστὸμέτωπο τοὐλάχιστον οἱχριστιανές, κορίτσια, κοπέλλες καὶγυναῖκες, ἦταν νὰἀπωθῆται ἡβρωμερὴλύσσα τῶν τούρκων καὶνὰγλυτώνουν ἀπὸτὰκολασμένα μαντριά τους. Αὐτὸς ὁλόγος του βέβαια παρέμεινε ὡς παράδοσι καὶστὸν καιρὸποὺἐλευθερώθηκε ἡπατρίδα μας καὶἔτσι ἔφθασε ὡς τὶς μέρες μας.
Τότε ἔφτιαχναν τὰκορίτσια Σταυρὸστὸμέτωπό τους, γιὰνὰγλυτώνουν τοὺς δαίμονες, ἐνῶσήμερα δυστυχῶς φτιάχνουν τὰπαιδιά μας δαίμονες καὶδαιμονικὰτατουάζ πάνω στὸσῶμα τους, γιὰνὰἀποφεύγουν τὸν Χριστὸκαὶτὸν Σταυρό του. Κρῖμα!
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ εἶχε στὶς διδαχές του πάντα ἐκτενῆἀναφορὰγιὰτὸν ΣταυρὸτοῦΚυρίου μας, γιὰτὴν θαυματουργικὴκαὶτὴν ἁγιαστικὴδύναμί του. Ἔλεγε ὁἅγιος. «Ὅποιος κάμνει τὸν Σταυρόν, ποτὲδὲν ἔχει ζημίαν, ἀλλὰτὸν φυλάγει ἀπὸκάθε λογῆς φαρμακερὸν πρᾶγμα καὶἀπὸκάθε δαιμονικὴν πείραξιν. Καὶὁἄνθρωπος τὸν ἔχει σημαδεμένον ἀπάνω του. Νὰἀνταμώση τὰτρία δάκτυλα τῆς δεξιᾶς χειρός του καὶνὰτὰβάλη πρῶτον εἰς τὸμέτωπον, εἶτα εἰς τὸν ὀμφαλόν, ἔπειτα εἰς τὸδεξιὸν βυζίον, ὕστερα εἰς τὸζερβὶβυζίον, καὶνὰσκύπτη ἕως χαμηλὰκαὶπάλιν νὰσηκώνεται.
ΚαὶὁΣταυρός, ἀδελφοί μου, πῶς εἶνε, μάθετε: Ὅταν βάνωμεν τὸχέρι μας εἰς τὸκεφάλι, φανερώνει ὁΘεός, ὁποὺἦτον εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶὅταν τὸβάλωμεν εἰς τὸν ὀμφαλόν, φανερώνει πὼς ἐκατέβη εἰς τὴν γῆν καὶἐσαρκώθη. Καὶὅταν τὸβάνωμεν εἰς τὸδεξιὸν μέρος ἄνωθεν τοῦβυζίου, φανερώνει πὼς εἶνε δίκαιος καὶἀθάνατος καὶπὼς θέλει βάλη τοὺς δικαίους εἰς τὰδεξιά του μέρη. Καὶὅταν τὸβάλωμεν εἰς τὸζερβιὸν μέρος, φανερώνει πὼς θέλει κρίνη ὅλα τὰἔθνη καὶθέλουν στέκονται εἰς τὸζερβιὸν μέρος καὶνὰτοὺς βάλη εἰς τὴκόλασιν».
Μέσα σὲλίγες σειρὲς λόγου σκιαγραφεῖὁπρακτικὸς ἅγιος Κοσμᾶς ὅλην τὴν θεολογία τοῦεὐλογημένου σημείου τοῦΣταυροῦ, μὲτὸὁποῖο σφραγίζει ὁχριστιανὸς τὴν ψυχοσωματική του ὕπαρξι ἀπὸτὴν ἡμέρα ποὺγεννιέται μέχρι καὶτὴν ἔσχατη στιγμὴτοῦἐπίγειου βίου του. Κι ὁμὲν χριστιανὸς χαίρεται καὶἀναγαλλιάζει νὰσταυρώνεται ὁἴδιος ἢνὰτὸν σταυρώνη ἄλλος εἴτε λειτουργὸς τῆς ἐκκλησίας εἴτε ἀγαπητό του πρόσωπο. Φρίττουν ὅμως καὶκαίγονται οἱδαίμονες, ὅταν ἀντιληφθοῦν, ὅτι τοὺς ἀκουμπάει ὁΣταυρὸς τοῦΧριστοῦ. Γνωστός μας ἱερέας ἀκούμπησε κάποτε ἕνα ταλαιπωρημένο παιδὶἀπὸτὴν δράσι τοῦδαιμονίου κι αὐτὸἔκραξε «πάρτο ἀπὸ‘δῶ, μὲκαίειιιιιιιι...». Ἀπέσυρε ὁἱερέας τὸν ξύλινο Σταυρὸἀπὸτὸπαιδὶκαὶτὸν ἔδωσε στὰἀδέλφια του, ποὺπαρακολουθοῦσαν ἔντρομα καὶτὸν φίλησαν, χωρὶς νὰκαοῦν. Γιὰδεύτερη καὶτρίτη φορὰτὸν ξανακούμπησε στὸπαιδὶ, καὶαὐτὸἔκραξε καὶπάλι τὸἴδιο, «πάρτο αὐτὸἀπὸ‘δῶ. Μὲκαίειιιιι....».
Τὸἴδιο πάλι ἔζησε ἄλλος λειτουργός, ὅταν σχημάτισε μὲτὸχέρι του ἕναν Σταυρὸπάνω στὸμπράτσο νεαροῦτούρκου στὴν Κωνσταντινούπολι. Κατάλαβε ὁνεαρὸς τὶσήμαινε αὐτὴἡκίνησι τοῦἱερέα καὶπετάχθηκε δύο μέτρα μακρύτερα φωνάζοντας καὶπροσπαθώντας μὲτὸἄλλο του χέρι νὰξεσκονίση τὸσημάδεμα τοῦΣταυροῦἐπὶτοῦσώματός του, σὰν νὰἦταν σκόνη!!!
Ὁκαημένος ὁδιάβολος γνωρίζει καλλίτερα ἀπὸὅλους τοὺς θεολόγους καὶἀπὸτοὺς ἁγίους μας ἀκόμα, πόσο κάηκε καὶσυνεχίζει νὰκαίγεται ἀπὸἐκείνην τὴν ἡμέρα ποὺκατάφερε τὴν πνευματικὴἐξουσία τῶν Ἱεροσολύμων νὰκαρφώσουν τὸν Κύριο τῆς δόξης ἐπὶτοῦΣταυροῦ. Νόμισαν ὅλοι τους πὼς θὰτελείωναν μαζί του, ἀλλὰδυστυχῶς μὲτὴν σταύρωσι τοῦΧριστοῦτότε ἄρχιζε ἡμόνιμη πανωλεθρία τους. «Ὁἀρχέκακος καὶβύθιος δράκων ἀγκιστρεύτηκε στὸἀγκίστρι τοῦΣταυροῦμὲτὸΘεόσοφο δέλεαρ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς του» καὶβεβαίως τότε ἔπαθε τὴν μεγάλη ζημιά του. Ἐκεῖστὴν σταύρωσι τοῦΚυρίου «ἔλαβε ἄνθρωπο καὶΘεῷπεριέτυχε». Γιαὐτὸκαὶὅταν αἰσθάνεται κοντά του τὴν ἀνάσα τοῦΣταυροῦκαίγεται, καὶμόνο καίγεται. Καίγεται ὁκαημένος, διότι ἐκεῖσβύσθηκε τὸ«χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας ἀφοῦὁΧριστὸς τὸἐξαφάνισε καρφώνοντάς το στὸν Σταυρό» (Κολασσαεῖς 2,14). Παγκόσμια χρέη αἰώνων κάηκαν σὲμιὰστιγμή. Παρέμεινε ὅμως ὡς διαρκὴς παρακαταθήκη ἡπυρακτωμένη καὶεὐεργετικὴἀνάσα τοῦΣταυροῦ, γιὰνὰκαίγονται μονίμως καὶτὰἁμαρτήματα ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν τοῦμέλλοντος.
Πάλι κάμνει ἀνακεφαλαίωσι τῶν εὐεργεσιῶν τοῦσταυροῦὁἅγιος Κοσμᾶς λέγοντας. «Ὁτίμιος Σταυρός, ἀδελφοί μου, εἶνε αὖλαξ ὅλης τῆς γῆς. Ὁτίμιος Σταυρὸς ἁγιάζει ὅλα τὰπέρατα, ὅλα τὰθεῖα καὶἅγια τῶν ἐκκλησιῶν. ὉΣταυρὸς ἁγιάζει τὴν θείαν λειτουργίαν καὶκάθε ἀκολουθίαν. ὉΣταυρὸς ἁγιάζει καὶστερεώνει τὴν βάπτισιν. ὉΣταυρὸς εὐλογεῖτὰἀνδρόγυνα. ὉΣταυρὸς κυνηγᾶτοὺς δαίμονες καὶφεύγουσιν ὡσὰν ἀπὸἀστραπήν. ὉΣταυρὸς εἶνε ὅπλον φωτεινὸν καὶὅποιος τὸν κάμνει, τὸν φωτίζει καὶτὸν ἁγιάζει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, καὶεἶνε ὡσὰν δίστομον σπαθίον, καὶδὲν ζυγώνουν σιμὰοἱδαίμονες νὰπαρακινοῦν τοὺς ἀνθρώπους, διὰνὰκάμνωσιν ἁμαρτήματα. Καὶὅπου κινήση νὰπηγαίνη ὁἄνθρωπος, πρῶτον νὰκάμη τὸν Σταυρὸν καὶνὰλέγη τὸ«Κύριε ἸησοῦΧριστέ». Ἢεἰς τὸπαζάρι κινᾶς ἢεἰς τὸχωράφι ἢεἰς τὸἀμπέλι ἢὅταν φάγης ψωμὶἢὅταν πίνης κρασὶἢνερὸν ἢὀπωρικὸν ἢὅταν κοιμηθῆς, νὰπροσκυνήσης τὸν Θεόν, νὰσταυρώνης καὶτὸσῶμά σου, καὶὕστερον νὰπλαγιάσης. Νὰκοιμηθῆς, καὶθέλεις σηκωθῆτὸπρωΐ γερὸς καὶχαρούμενος. Ὅθεν, ἀδελφοί μου, ἐκαταλάβετε καὶτὸἠξεύρετε ὅλοι σας».
ΜΕ τὸν ΣταυρὸτοῦΚυρίου νὰσφραγίζουμε, ἀδελφοί μου τὸν ἑαυτό μας ἐξωτερικὰκαὶἐσωτερικά, ὥστε νὰἀντέχουμε πᾶσα ἐπίθεσι τοῦπονηροῦ. Εἴθε νὰἀξιωθοῦμε νὰτὸν προσκυνήσουμε καὶστὸν παράδεισο. Ἀμήν. Πανήγυρις 24.8.2019 ἀρ.νι.μα.