ΟΤΑΝ Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΣ!
Ο φόβος μάς συντροφεύει από την αρχή της ζωής.
Ακόμα κι ένα νεογέννητο, όταν νιώσει ανασφάλεια, θα φωνάξει δυνατά μέχρι να νιώσει ξανά το άγγιγμα και τη θαλπωρή του γονιού του. Από τότε κιόλας μαθαίνουμε ότι η αγάπη και η επαφή είναι τα φυσικά αντίδοτα στον φόβο.
Καθώς μεγαλώνουμε, οι μορφές του αλλάζουν. Οι φόβοι πληθαίνουν: για το αύριο, για την υγεία, για το παιδί μας, για τη δουλειά, για το αν θα τα καταφέρουμε. Το άγνωστο, αυτή η περιοχή που το μυαλό δεν ελέγχει γίνεται το πεδίο όπου ο φόβος ανθεί. Και όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον αποφύγουμε, τόσο πιο πολύ απλώνεται μέσα μας.
Η αλήθεια είναι πως η πηγή του φόβου δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα.
Το μυαλό μας τον γεννά, όταν προσκολλάται στον έλεγχο. Όταν πιστεύει πως όλα εξαρτώνται από εμάς, πως κάθε αποτέλεσμα είναι δική μας ευθύνη. Μα η ζωή δεν λειτουργεί έτσι κι αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο λυτρωτικό, που μπορούμε να καταλάβουμε.
Όσες φορές κι αν δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, γνωρίζουμε πως το αποτέλεσμα δεν ήταν πάντα αυτό που θέλαμε.
Κι εκεί βρίσκεται το σημείο της ελευθερίας: να μάθουμε να εμπιστευόμαστε κάτι πέρα από τον νου, μια εσωτερική σοφία που δεν χρειάζεται να ελέγχει για να αισθάνεται ασφαλής.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσεις τον φόβο να σε πλημμυρίζει,
μην προσπαθήσεις να τον διώξεις.
Άκουσέ τον. Ρώτα τι έχει να σου πει.
Και ύστερα, απαλά, στρέψε την προσοχή σου πίσω στο παρόν, στο σώμα, στην αναπνοή.
Εκεί, όπου ο φόβος δεν έχει πια εξουσία, μόνο φωνή.
Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας