Ως ραβίνος... έχεις ευθύνη και καλείσαι να απαντάς σε ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα μπορεί να είναι πολύ βαθιά, όπως,«Ραβίνε, τι γίνεται μετά τον θάνατο;»,αλλά και πολύ πεζά, όπως, «Ραβίνε, αυτό

το γιαούρτι είναι νηστίσιμο;». Καθώς μεγάλωνα, ένιωθα να έχω πολύ λιγότερη εμπιστοσύνη στην ικανότητά μου να απαντώ σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Μου φαινόταν τεράστιο το βάρος του να έχεις όλες τις απαντήσεις. Οι άνθρωποι σε ρωτάνε μετά από μια κηδεία, «Μπορεί να με ακούσει ακόμη αυτό το πρόσωπο;» και εγώ δεν έχω ιδέα. Όμως, δεν μπορούσα να πω, «Δεν ξέρω». Πραγματικά είχα βαριά τη συνείδησή μου γνωρίζοντας ότι οι απαντήσεις που δίνω στον κόσμο μπορεί να τον πληγώσουν. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι βλέπουν τον ορθόδοξο ιουδαϊσμό ως πηγή χαράς. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αν αυτό θέλουν. Όμως, μερικές φορές, σαφώς και δεν ήταν αυτό. Κάποιοι άνθρωποι υποχρεώνονταν να υποφέρουν.

Το να μην έχω πίστη μου φάνηκε πολύ απελευθερωτικό. Είναι δύσκολο να ζεις γνωρίζοντας ότι υπάρχει Θεός στον ουρανό που θα σε τιμωρήσει, αν δεν κάνεις ένα συγκεκριμένο τελετουργικό, μια συγκεκριμένη ώρα, σε μια συγκεκριμένη μέρα. Είναι πολύ πιο εύκολο τώρα. Δεν μου λείπει καθόλου.

Shlomo Levin, Πρώην Ραβίνος

Υπάρχουν τελικά πολλά κοινά το πως κατανοείται η απιστία ενός πρώην Ραβίνου...
Μήπως φανερώνει και σε εμάς το σημερινό υπαρξιακό πρόβλημα, στη σχέση μας με τον Τριαδικό Θεό;
Μήπως η απουσία της προσωπικής μας Αναστάσιμης φωτοχυσίας του Χριστού, είναι εμπόδιο ώστε να μένουμε τυφλωμένοι και να μην θέλουμε να δεχτούμε τον ιδεολογικό και ιδρυματικό χαρακτήρα της Εκκλησίας που κουβαλάμε εδώ και καιρό;
Μήπως η έλλειψη ταπείνωσης, αυτογνωσίας, αυτομεμψίας, μας στερούν την δυνατότητα, του να γνωσθεί από τους άλλους η πηγή της εν Χριστώ αγάπης, χαράς και της πληρότητας που κατέχουμε;
Τελικά πως κατανοείται η Ελευθερία, ως βάρος, ως βραχνάς,ως τύπος, ως νόμος, ως κανόνες, ως σκοτάδι ή ως Αγάπη ως ειρήνη, ως χαρά, ως σιωπή, ως πραότητα;..ως; ως; Πως το βλέπετε μπορούν να ταυτιστούν και τα δυο;