Ἡ ἀσκησιάρου ἡ βρουντότριχα (γράφει ο Ανριμανδρίτης π. Νικηφόρος Μανάδης).
Ἴλιγαν κιἄκουγα γιὰ τ’Βρουντότριχα στοὺ χουργιὸ κι δὲν καταλάβισκνα τὶ εἶνι. Πᾶμι μνιὰ φουρὰ μὶ τοὺν πατέραμ’ γιὰ ξύλα σιαπικεῖθι στοὺ Μουκριώτκου. Ἰκεῖ εἶχι δάσους καλό ἀ κι δέντρα καλά. Ξύλα πουλλά. Ὅμους γιὰ μᾶς ἦταν ἀπαγουρημένου, ὅπους κι γιὰ τςπιρατνοὶ (Καλιανιῶτ’, Κσισαργιῶτ’, Βαντσιῶτ’) ἦταν ἀπαγουρημένου τοὺ Ζντιανιώτκου τοὺ δάσους κάτ’ στοὺ πουτάμ’. Ἔκουβαν κιαὐτοὶ ξύλα, κι ἔδουναν μπαχτσίσ’ καμνιὰ οὑκᾶ λαθραίου καπνό στςθκοίμας τς τζουμπαναραί. Ἀλλιῶς εἶχαν λανάργια κι μαλλώματα.
Ἔκουβι ἡ πατέραζμ’ παράνουμα ξύλα κι μεῖς μὶ τοὺν Βασίλ’ στοὺν Μουκριώτκου τοὺ λάκκου ἀπάν’ κι τοὺ λάκκου κάτ’. Ἦταν σκληρὸς αὐτὸς ἡ λάκκους ἅμα κατέβαζι. Μνιὰ φουρὰ μᾶς ἔπχιασι βρουχὴ γιρή, κι μόλις τοὺν ἀπερασάμι μὶ τὰ μπλάργια φουρτουμένα κι τηροῦμι τςπίσους κι τί νὰ δοῦμι; Εἶχι καργάρ’ ὡς ἀπάν’ νιρό. Γκουντρουγκλοῦσι κριάκουρα. Ἂν δὲν εἶχις προυλάβ’, δὲν πιρνοῦσις.
Ἰκεῖ ἁπ’ χάζιβάμι εἴδαμι μέσα στοὺ νιρό, στοὺ λάκκου, νὰ κνιέτι κάτ’ σὰν ἄσπρου νῆμα. Ὄϊ λέμι. Σὰν τὶ νἆνι αὐτόϊας; Σὰ νὰ τ’βλέπου κι τώραϊας.
Ἦταν αὐτὴν ἡ ξιπατουμέν’ ἡ Βρουντότριχα, ἡ ἀσκησιάρου. Αὐτὴν τυραννάει τὰ ζουντανὰ τὰ ἔρμα. Τάχα βγαίν’ στὰ νιρὰ ἀπ’ ‘νἀστραπὴ κι τ’ βρουντή. Ἀλλὰ σίγουρα εἶνι σπόρους ἀποὺ κάνα βρουμουσκλήκ’. Πχιάν’ στὰ ζουντανά. Ὅπ’ καταφέρ’ κι πχιὸ πουλὺ γίδγια κι πρόβατα. Τ’ρουφοῦν κιαὐτὴν μὶ τοὺ νιρό, κι ζγκαλών’ κατὰ μέσα ὅπ’ μπουρέσ’. Κιὕστιρα γίνιτι χαμός. Γίνιτι κουβάρ’. Κλείν’ τνἀνάσα. Βηχοῦν βραχνὰ τὰ ζουντανά. Καταλαβαίν’ ἡ τζιουμπάνους κι βάν’ μπρὸς τὰ γιατριλίκιατ’.
-Βράζ’ σκόρδα κι τοὺ ρίχ’ μέσα στοὺ λιμότ’. Τ’ζαλίζ’, λέν’, κι ν’κάν’ ἰμιτό.
-Ἄλλου. Τὰ πουτίζ’ κουκκινουπίπιρου καφτιρὸ μὶ ρακί μιταβγαλμέν’ κι ξιπατώνιτι.
-Στουμπίζ’ κιδρουμπόμπουλα, ἁπ’ βγάζν σκληρὴ καφτιρὴ μυρουδγιὰ μὶ ξίδ’ γιρό. Τοὺ βάν’ στ’μύτ’, φταρνίζιτι γιρὰ τοὺ πρόβατου κι βγαίν’ μαζὶ κιαὐτὸς ἡ δγιάουλους.
Ἒμ τώρα θἄχν’ κι φάρμακα, ἀλλὰ παλιὰ ἔτσιας τὰ γιάτριβαν.
Ἔχν’ κι τὰ καημένα τὰ ζουντανὰ κάμπουσις ἀρρώστχις. Ἔχν τ’γκλαμπάτσα, τ’βούγκρα, ‘νκρατμάρα, τοὺν ἄνθρακα. Ἀπ’ τὰ πρόβατατς μὶ ἄνθρακα μουλύθκι ἡ πατέραζμ’ μέσα σνκατουχή. Ὀ ρὰ κόντιψι στ’παπᾶ τ’λαβίδα! Τοὺν πῆγι ὅμους ἡ μπάμπου ἡ Σουλτάνα σνΚουζάν’. Πρόλαβι κι τοὺν ἔσουσι ἕνας Γιρμανὸς στρατιουτκὸς γιατρός. ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΟΥΠΟΥΣ!!! Ἦταν αὐτὸς π’τοὺν συλλάρουσαν στς24 τ’Γινάρ’ τ’1944 οἱ προυκουμέν’ οἱ ἀντάρτις σὶ μνιὰ συμπλουκή, αὐτοῦϊας κα’ τοὺ Βατιρό. Ἔσουσι κόσμουν. Δὲν ἔπιρνι παράδις. Ἔδουνι κι φάρμακα κι γλυκά. Ἄλλους γιὰ νὰ προυκόψ’ ἡ φουκαργιάρου ἡ Γιρμανία κι ἄλλους νὰ πουκόψν τὰ σφυργιὰ κὶ τὰ δριπάνια.
ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΟΥΠΟΥΣ!!! Ἀλλὰ τοὺν συλλάρουσαν οἱ προυκουμμέν’…
Κι τί νὰ πῆς, μάνναμ’;
Ἅμ’ κιἡ τζιουμπάνους ἡ κατακαημένους πρέπ’ νὰ πιριποιηθῆ τὰ ζουντανὰ σὰν πιδγιάτ’.
σαββάτου 1 φλιβάρ’2025χαραὴ
ἀρνιμα
